اکسیژن درمانی برای بیماری هایی که نیاز دارند

از این مقاله خواهید آموخت که اکسیژن درمانی چیست، بیماری هایی که برای آنها استفاده می شود و همچنین موارد منع مصرفی که این روش نباید برای آنها استفاده شود.

بیماری هایی که نیاز به اکسیژن درمانی دارند

کار تمام اندام های داخلی، سرعت بازسازی بافت، توانایی بدن برای بهبودی در طول بیماری های مختلف به سطح اکسیژن خون بستگی دارد.

کمبود اکسیژن در بدن یا هیپوکسی منجر به مشکلات زیر می شود:

• نقض در کار سیستم قلبی عروقی، تا نارسایی مزمن یا حاد قلبی.
• اختلال در کار سیستم عصبی مرکزی، تشنج، اختلال در هماهنگی.
• مشکلات پوست، ناخن، تظاهرات زودتر علائم پیری پوست.
• تنگی نفس، مشکلات استقامتی، خستگی.
• کاهش ایمنی.
• نقض توجه و توانایی های شناختی، اختلال حافظه، احساس افسردگی، افسردگی و اضطراب.

اکسیژن درمانی: نشانه هایی که برای آن موثر است

استفاده از اکسیژن درمانی زمانی توجیه می شود که سطح اکسیژناسیون، یعنی اشباع اکسیژن خون، به زیر ۹۴-۹۵ درصد برسد و علائم ذکر شده کمبود اکسیژن مشاهده شود. در اینجا بیماری های اصلی وجود دارد که در آنها اکسیژن درمانی جزء اجباری درمان است:

• آسم
• پنومونی
• سایر بیماری های ریوی
• نقض عملکرد ریه منجر به کاهش اشباع

در نتیجه، به نقض اشباع اکسیژن کل ارگانیسم می شود. اکسیژن درمانی برای پنومونی و سایر بیماری های ریوی با روش استنشاقی انجام می شود و توانایی ریه ها را برای پردازش هوا بازیابی می کند و خون را با اکسیژن اشباع می کند. اکسیژن درمانی در درمان عفونت کروناویروس و همچنین بهبودی پس از عواقب آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در موارد بحرانی که اکسیژن به کمتر از حد معینی می‌رسد، بیمار به ونتیلاتور متصل می‌شود، در سایر موارد نارسایی تنفسی را می‌توان با تغلیظ‌کننده‌های اکسیژن، ماسک، سیلندر و غیره جبران کرد.

• فیبروز سیستیک. این یک بیماری غشاهای مخاطی است که منجر به ایجاد شرایط مطلوب برای تولید مثل باکتری های مضر در ریه های انسان می شود. اغلب با ایجاد بیماری های عفونی و همچنین تولید مخاط همراه است که تنفس را دشوار می کند. اکسیژن درمانی توزیع O2 را در سراسر بدن بهبود می بخشد، مخاط را رقیق می کند و میکروکلیم داخل ریه ها را عادی می کند.
• بیماری های سیستم قلبی عروقی. حتی با عملکرد طبیعی ریه ها، اختلال در کار قلب، خون اکسیژن کافی را به اندام ها و بافت ها نمی رساند، که منجر به هیپوکسی و در نتیجه تشدید وضعیت سیستم قلبی عروقی می شود.

 موارد منع مصرف دستگاه اکسیژن ساز

هیچ منع مصرف مطلقی برای استفاده از اکسیژن درمانی وجود ندارد، با این حال، باید تحت نظارت دقیق کارکنان بهداشتی و با نظارت مداوم بر اشباع فعلی انجام شود. هنگام انجام اکسیژن درمانی، خطر اشباع بیش از حد بدن با اکسیژن کمتر از کمبود آن مخرب نیست.

اکسیژن درمانی

در اینجا برخی از علائم اصلی مسمومیت با اکسیژن وجود دارد:

• تشنج
• تاری دید
• از دست دادن هماهنگی
• سرگیجه
• وزوز گوش
• تحریک پذیری بدتر شدن خلق و خو
• مشکلات حافظه
• سایر اختلالات روانی
• حالت تهوع، استفراغ.
• بی حسی انگشتان دست و کل اندام ها.
• تنگی نفس، نارسایی تنفسی.

در موارد بحرانی، بیش از دوزهای درمانی اکسیژن می تواند منجر به مرگ شود، بنابراین به هیچ وجه خودتان اکسیژن درمانی نکنید.

استفاده از اکسیژن درمانی: راه های درمان هیپوکسی

• راه اصلی دریافت اکسیژن توسط بدن ما از طریق سیستم تنفسی است و بیشتر روش های اکسیژن تراپی با هدف تحریک عملکرد ریه ها انجام می شود. در اینجا روش های اصلی اکسیژن درمانی که برای هیپوکسی تجویز می شود آورده شده است:
• استنشاق ها آنها را می توان با استفاده از غلیظ کننده اکسیژن، ماسک یا کانولا و همچنین با استفاده از سیلندر، روش تهاجمی یا غیر تهاجمی انجام داد.
• استفاده از کوکتل های اکسیژن

اکسیژن نه تنها از طریق تنفس، بلکه از طریق معده نیز قابل جذب است. برای این کار، کوکتل های اکسیژن اختراع شد – نوشیدنی های مبتنی بر نوشیدنی میوه، آب میوه یا آب معمولی، و با استفاده از غلیظ کننده با اکسیژن اشباع شد.

• حمام اکسیژن، مزوتراپی با استفاده از مخلوط‌های حاوی اکسیژن، سایر روش‌های زیبایی با هدف بهبود عرضه O2 به پوست.
• پیاده روی در فضای باز، تمرینات طولانی مدت با سرعت آهسته (فعالیت هوازی، فعالیت هایی مانند دویدن، پیاده روی نوردیک، شنا با سرعت آرام خوب هستند).

جهت استفاده از تجهیزات کمک تنفسی با تندیس آنلاین از طریق شماره تلفن و یا اینستاگرام در ارتباط باشید.